Lees dit verhaal zeker tot de laatste alinea, want het einde is erg emotioneel
Het is gebruikelijk dat het geheugen van een persoon verslechtert met de leeftijd, waardoor het moeilijker wordt om details uit zijn kindertijd te herinneren. Dit is iets dat vrij vaak voorkomt.
Mensen van een jongere leeftijd begrijpen misschien niet hoe zoiets zelfs maar voorstelbaar is, maar degenen van een oudere generatie kunnen getuigen van de realiteit dat naarmate de tijd verstrijkt, herinneringen en zelfs het uiterlijk van dierbare mensen de neiging hebben te vervagen.
Wanneer dit gebeurt, kunnen oudere personen zich geïsoleerd gaan voelen van de rest van de wereld, wat kan leiden tot de ontwikkeling van geestelijke gezondheidsproblemen zoals depressie.
Dit was hoe de hoofdpersoon in ons verhaal zich voelde totdat zich een gebeurtenis voordeed dat hem dwong de wereld om hem heen in een nieuw licht te zien.
De gebeurtenissen die hier worden beschreven, vonden plaats aan de rand van een stad.
Er was maar één oude persoon die in een vervallen appartement woonde die betere dagen had gekend.
Het was een jaar geleden dat hij was gescheiden van zijn lieve vrouw.
Ze had de kinderen gebaard die ze samen hadden grootgebracht nadat ze zo lang bij hem hadden gewoond, en ze was aan zijn zijde gebleven tijdens de ups en downs van hun bestaan als gezin.
Aan de andere kant, nu ze weg was, was hij helemaal alleen.
Hij had duidelijk de steun van zijn oudere kinderen, die hem regelmatig kwamen opzoeken in het kleine appartement waar hij woonde; niettemin, naarmate de tijd verstreek, werd hij zo overmand door droefheid dat hij ophield met hen te praten. Hij had een bescheiden flat.
De enige uitzondering op deze regel was zijn jongste dochter, die, ondanks de heftige ontmoediging van haar vader om hem te bezoeken en met hem te praten, hem ging opzoeken en dat toch deed.
Dit was de persoon aan wie de man zijn meest persoonlijke gedachten toevertrouwde, en het was met haar dat hij geleidelijk begon te praten over hoe eenzaam en ellendig hij zich voelde, en ook hoeveel hij zijn liefhebbende vrouw miste, die niet meer bij hem was.
Het maakte niet uit hoeveel zijn dochter probeerde hem op te vrolijken; hoe hard ze ook haar best deed, ze kon haar vader niet uit zijn verdriet halen.
Hij bleef depressief ondanks de pogingen van zijn dochter om hem op te vrolijken. De man begon steeds meer tijd thuis door te brengen.
Hij bracht al zijn tijd door op het balkon, kijkend naar mensen die hun leven leidden, wat hem op zijn minst wat vermaak opleverde.
Hij bracht in de loop van de tijd steeds minder tijd buiten door, totdat hij helemaal niet meer naar buiten ging.
Hij genoot ook van vogels kijken. Ze tjilpen naar hem vanaf de balustrade van zijn balkon, dat zich buiten zijn slaapkamer bevond, en dat gaf hem een beter gevoel.
Na ze lange tijd te hebben gevolgd en hun gedrag te hebben opgemerkt, begon het individu hen uiteindelijk sneetjes brood te geven om te eten.
Anders gezegd, hij voedde ze.
Toen het ‘feest’ voor het eerst toegankelijk werd gemaakt, maakten duiven er als eersten gebruik van. Ze hadden een geweldige tijd. Kort daarna begon de introductie van mussen.
Ze doken naar binnen en schepten snel alle broodkruimels op die de oude man liefdevol voor hen had uitgestrooid, en renden toen terug naar hun huis zodra ze waren aangekomen.
Maar op een dag zag een man dat er tussen al deze vogels een enorme merel was die altijd op veilige afstand bleef en gewoon toekeek terwijl andere vogels van de man’s handen aten.
Bij een specifieke gelegenheid maakte de man deze opmerking. Er was op dat moment een kraai aanwezig.
De persoon probeerde de raaf meerdere keren te helpen, maar elke keer dat hij zijn hand uitstak met wat voedsel, vloog de raaf weg naar een veiligere plek.
Op een bepaald moment in zijn leven was de oude heer aan het ontspannen in zijn keuken toen hij zich bewust werd van een tik op het raam.
Hij werd meegesleept toen hij het gordijn naar achteren trok en de bekende raaf aan de andere kant van het raam zag staan.
Hij was verrast door deze bevinding. Hij verliet de kamer nadat hij voorzichtig het raam had geopend en wat brood op de grond had gelegd.
De raaf erkende het en bedankte het voordat hij de lucht in vloog. Precies dezelfde gebeurtenis vond de volgende dag plaats, behalve dat de raaf deze keer niet snel na de ontmoeting opsteeg, zoals de dag ervoor. In plaats daarvan koos hij ervoor om even te gaan zitten en de oude man voor hem te observeren.
Toen ze elkaar van een afstand naderden, overwon de raaf snel zijn angst voor de man en dook naar hem toe.
Toen de man het balkon opliep, ging de raaf meteen naast hem zitten, en dat zou hij nog lang doen nadat hij naar binnen was teruggekeerd.
Het lijkt erop dat de raaf probeerde de persoon te helpen zich minder alleen te voelen. Uiteindelijk raakten ze na enige tijd samen aan elkaar gewend en besloten na enige gewenningsperiode de hele dag samen op het balkon door te brengen.
De bejaarde man begon de vogels alles te vertellen wat hem tijdens zijn leven was opgevallen, en de vogels leken aandacht te schenken aan elk woord dat hij zei.
De man was eens flink verkouden en werd behoorlijk onwel, koorts en hoestte. Verder had hij het druk.
Hij kon niet langer de reis naar het balkon maken om zijn raaf te controleren, omdat hij zo zwak was. Dit irriteerde hem enorm.
Vroeger vloog de vogel vaak naar het raam, maar daar stopte hij geleidelijk mee. Na verloop van tijd arriveerde de jongste dochter van de man om haar te helpen bij de zorg voor haar zieke vader.
Ze voorzag in zijn medische behoeften door hem te voorzien van voedsel en medicijnen, en ze hield zijn vorderingen nauwlettend in de gaten terwijl hij snel herstelde.
Door haar inspanningen kon hij volledig genezen. Uiteindelijk sleepte hij zichzelf uit bed na wat een leeftijd leek, en het eerste wat hij deed was zich aankleden, en toen liep hij regelrecht het balkon op.
Hij begon er zo snel mogelijk aan te werken.
Terwijl hij op zijn reisgenoot, de raaf, wachtte, bracht hij voedsel voor de vogel en legde het op de reling.
De raaf daarentegen was nergens te bekennen.
De oude man kon nog steeds niet goed voor zichzelf zorgen, dus zijn dochter overtuigde hem om tijdelijk naar haar huis te verhuizen, zodat ze hem volledige medische zorg kon geven.
Na een enorme strijd geleverd te hebben, gaf hij het uiteindelijk op.
Tijdens de week dat hij bij zijn dochter woonde, ervoer hij een enorme mate van verveling en eenzaamheid.
Hij leed aan enorme heimwee naar zijn vliegende metgezel, en het vooruitzicht hem nooit meer te zien maakte hem nerveus.
Tegelijkertijd merkte hij een bekende tik op het raam op en verlegde zijn aandacht om het te onderzoeken.
De man rende naar het raam en bewoog zo snel als hij kon in die richting.
Hij kon niet geloven wat hij zag en kon zijn ogen niet geloven toen hij uit het raam gluurde en zijn raaf zag.
”Hoe slaagde hij erin hem op te sporen op honderd kilometer afstand van zijn huis?”
De ogen van de raven fonkelden met een zweem van geamuseerdheid.
De man trok zijn jas aan en ging naar buiten om te zien wat de vogel hem had gegeven. Toen hij er dichterbij kwam, schrok en verraste het hem duidelijk.
Het was een oorbel, maar het was zeker geen gewone oorbel. Het was een ‘once-in-a-lifetime’-kans. Het was een oorbel die hij had geërfd van zijn vrouw die in de hemel is.
Het was duidelijk wie het was, aangezien de man haar die oorbellen vele jaren eerder had gegeven, maar niet lang nadat ze ze had ontvangen, was ze er een kwijtgeraakt.
Ze hebben er veel tijd en moeite ingestoken om het te vinden, maar ze hebben het niet kunnen vinden.
De raaf ontdekte de oorbel al die jaren geleden en bracht hem terug naar zijn nest, waar hij sindsdien is gebleven zonder te worden verwijderd.
Toen hij merkte dat deze andere persoon hulp nodig had, ging hij zijn meest waardevolle bezit ophalen en gaf het aan de andere persoon, die zijn maatje was.
Hij deed dit voor hen omdat hij zoveel om hun relatie gaf. De man beefde toen hij de oorbel in zijn handen greep toen hij plotseling besefte dat er meer in het leven was om voor te leven.
Hij kwam tot het onaangename besef dat hij moest stoppen met zichzelf te isoleren in zijn appartement en meer tijd door moest brengen met zijn kinderen, kleinkinderen en andere familieleden.
Een persoon was in staat om te herstellen van wanhoop en het plezier te vinden dat het leven te bieden heeft dankzij de inspanningen van een vogel.
Laat het me weten als je dit artikel interessant vond om te lezen in het opmerkingenveld op Facebook.
Deel dit inspirerende verhaal ook met je vrienden en familie op Facebook/Whatsapp.